Na de klinkende overwinning vorige week tegen titelkandidaat Concordia (wat waren die teleurgesteld zeg) vandaag tegen ESTO uit Bodegraven. Voor coach Colin was het de hele week weer puzzelen om een acceptabel team te formeren maar kundig als hij is toverde hij weer 15 man tevoorschijn. Want niet alleen keeper Sem, ook Dyon, Romesh, Miquel en Faas waren niet van de partij. Om half 10 gauw nog even tosti’s en Red Bull bij Mike op ons aller Sliknest inslaan en op naar Bodegraven.

Op een zonovergoten veld (Harriet smeerde nog even snel factor 50 op alle wangen) werd er om 11.00 afgetrapt. Vaste supporters Rinus (licht getint net terug uit Cadiz) en oud-verzorger Bert bestelden beide een cappuccino en gingen er eens goed voor zitten. Ook Winnie (kan ook aardig tegen een balletje trappen) met oogappeltje Josephine (lijkt gelukkig op haar moeder, Jeroen…) schaarden zich langs de lijn.

Direct vanaf de aftrap kreeg Dion de bal voor zijn voeten maar helaas kwam hij niet goed uit met zijn passen en ging de bal voorlangs. Het balbezit daarna voor ESTO was enorm maar echt in gevaar kwam keeper Marlow (alias “the black Panter”) niet.  Na zo’n twintig minuten kreeg Jeroen (ik snap het echt niet…) de bal aan de rechterkant en begon aan een imposante solo. In plaats van de bal voor te geven zette hij nog eens aan en vanaf de achterlijn bood hij Levi een niet te missen kans en was de voorsprong een feit. Heel lang konden we niet van deze treffer genieten want na een snelle uitbraak werd de bal achter de zorgvuldig in elkaar gedraaide dreadlocks van Marlow geschoten. Geen reden voor paniek want achterin stonden we prima.

Balbezit was voor ESTO maar Slikkerveer (op basis van communicatie, ervaring en slim spelen) hield de linies dicht en wachtte op fouten van de tegenstander (bovenstaande passage gepikt van onze rechtsback). Even later een fantastische aanval over rechts. Rick (had goed geslapen zei hij) zette voor en Daan volleerde schitterend maar (het moet gezegd) de goalie van ESTO pareerde naar behoren. Toch kwamen we weer op voorsprong. Rick (was uitgeslapen) schoot fraai diagonaal binnen. Helaas moest Levi zich laten vervangen na een harde charge en maakte A-junior Cheraino zijn opwachting. Vlak voor het rustsignaal kreeg wederom Rick (die wakkere ja) de bal op een presenteerblaadje maar te gehaast schoot hij de bal voorlangs waar terugleggen op Daan wellicht een betere optie was geweest.

Tijdens de rust weer een kleine tegenvaller want robuuste verdediger Caesar (zeg maar CJ) had wat last van zijn borst en uit voorzorg werd hij door coach Colin gewisseld voor Merijn. Het was wel even schrikken toen Jeroen (onvoorstelbaar..) meldde dat hij een moertje miste van zijn bionische afdraaibeen maar gelukkig heeft hij twee benen dus niets aan de hand. Ook Daan (afgelopen donderdag nog trefzeker in 1) had wat klachten maar afgesproken werd dat hij pas gewisseld zou worden als hij eerst gescoord zou hebben. En alzo geschiedde: ontsnapt aan de buitenspelval stond hij oog in oog met de keeper. In plaats van direct te scoren maakte hij het spannend en na drie pogingen konden we weer juichen. 3-1 voor! Wat een weelde! Sem stond al klaar om dappere Daan te vervangen maar laatstgenoemde ging toch nog 5 minuten door. En weer ontsnapte Daan en had de hoek voor het uitzoeken maar schonk Cheraino de treffer. 1-4! Wat een weelde! Achterin stond het als een huis met aanvoerder Delano als trotse leider. Kebad Mehmet schakelde zijn tegenstander met gemak uit en Jeroen (kan het maar niet begrijpen..) toog zelfs meerdere malen naar voren. Op het middenveld heersten Hakan (wat Ha kan kan kan niemand), planner Dion en Tico (speelde een puike partij maar vergat nog een keertje te schieten) en ongelooflijk maar waar, het wachten was op meer treffers.

Aangemoedigd door een grote delegatie Twente supporters (“hup Slikkenveen”) kreeg Rick (jaja, hij weer) het nog eenmaal op zijn heupen. Op z’n Zlatans passeerde hij zo’n vijf (!) tegenstanders en schoot via de kruising binnen. Een wereldgoal. 1-5! Wat een weelde! Direct daarna kreeg hij een publiekswissel en kwam B-junior Dustin binnen de lijnen. Gelukkig had Harriet vandaag een makkie (had nog een giga-kater van haar vrijgezellenfeestje) want ze hoefde slechts twee keer het veld op voor een blessurebehandeling. Als ik (als ouwe zak, zal het zelf maar zeggen) dit ploegje zie voetballen vind ik het nog steeds onbegrijpelijk dat de animo en de opkomst tijdens trainingsdagen minimaal is. Aan de andere kant, we zijn inmiddels al een maand ongeslagen. Syl (SYL….!!) weer bedankt voor het klaarzetten en meenemen van alle spullen en het opruimen van de bende die die gasten maken en bedankt ook de vrijwilligers die hebben lopen vlaggen. Zondag komt Den Hoorn op visite en die kunnen kampioen worden. Niets zo leuk als een kampioensfeestje bruut verstoren. Eens? Tot zondag mannen!